.: KOMIKS :: USA :: MINISERIA ::TITANS/YOUNG JUSTICE: GRADUATION DAY #2 :.
TITANS/YOUNG JUSTICE: GRADUATION DAY #2
Tytuł historii:Commencement Miesiąc wydania: Późny lipiec 2003 (USA) Scenariusz: Judd Winick
Rysunki: Ale Garza Okładka: Ale Garza i Trevor Scott Tusz: Lary Stucker Kolor: Jeremy Cox Liternictwo: Comocraft Ilość stron: 32
Cytat numeru: Robin: That was dumb
Superboy: I know. I heard you the first three times.
Robin: Crazy dumb. Crazy, stupid sticking fingers into light sockets kind of dumb.
Superboy: I'm clear with "dump" part.
Troia: I have no idea where I'm going to be tomorrow. But I accept the fact that tomorrow will come. And I'm going to rise to meet it.
W szpitalu w San Francisco Nightwing próbuje w jakiś sposób zorganizować akcję lekarzy, którzy zajęliby się rannymi członkami The Titans i Young Justice. Na szczęście dosyć szybko zjawia się dobra znajoma Tytanów, czyli dr Sarh Charles ze S.T.A.R. LABS, która wraz ze swymi ludźmi w odpowiedni sposób zajmuje się młodymi herosami.
W tym czasie, w jednej z placówek S.T.A.R LABS, oddalonej o 63 mile od San Francisco, niespodziewanie zjawia się android, który tak mocno poturbował Tytanów i Young Justice. Dziewczyna próbuje się w jakiś sposób "naprawić", ale doprowadza tylko do zwarcia wszystkich systemów elektrycznych w placówce. W pewnym momencie, z otwartej przed chwilą komory, wychodzi postać odziana w niebiesko-czerwony kostium z wielkim 'S' na piersi. Osobnik bierze androida na ręce i odlatuje...
Przykładowe Strony:
W szpitalu w San Francisco Superboy musi długo wysłuchiwać krytyki Robina. Drake zarzuca Chłopakowi Ze Stali i całemu Young Justice całkowitą bezmyślność podczas walki z androidem. Tim stwierdza że Tytani zostali ranni tylko dlatego, że musieli ratować drużynę Robina i Superboya... Świadkami tego zdarzenia byli Dick i Donna. Troia stwierdza, że Grayson powinien porozmawiać z Timem, któremu wydaje się, że Tytani w jego wieku byli znacznie lepsi i doskonalsi od Young Justice... Rozmawiając, dwójka przyjaciół spotyka Wonder Girl, która siedzi na schodach przygnębiona. Dick dyskretnie wycofuje się, pozwalając zostać Donnie z Cassie sam na sam. Wonder Girl, poprzez ostatnie wydarzania w jej życiu, zastanawia się nad sensem bycia superbohaterką. Mówi Donnie jak bardzo chciałaby prowadzić normalne życie, pozbawione przygód i walk.
Na sali w której leżą ranni, Cyborg opowiada Arsenalowi o androidzie, który stoczył walkę z młodymi herosami. Okazuje się, że dziewczyna pochodzi z bardzo dalekiej przyszłości. Atakując Vica, próbowała po prostu nawiązać kontakt z podobnym "cybernetycznym stworzeniem". Ich rozmowę przerywają jednak wiadomości, donoszące o zniszczeniach w pewnej fabryce zabawek, w której pojawił się Superman. Dr Charles mówi Nightwingowi, że owa "fabryka zabawek" jest tak naprawdę przykrywką dla działalności jednego z laboratoriów S.T.A.R. Nightwing, Arsenal, Tempest, Troia, Omen, Robin, Superboy, Wonder Girl i Impulse udają się tam natychmiast. Bohaterowie zastają niespodziewany widok. Człowiek Ze Stali próbuje naprawić uszkodzonego androida z przyszłości. Kompletnie nie reaguje na pojawienie się Titans i Young Justice. Omen próbuje w jakiś sposób złapać z Supermanem kontakt przez dotknięcie go, jednak on przeraźliwie mocno łapie ją za szyję i łamie kark. Lilith Jupiter zakończyła swoje życie, zaś jej przyjaciele będą musieli za chwilę stawić czoło jednemu z Robotów Supermana...
Już na wstępie trzeba powiedzieć, że Winickowi wyszedł ten numer znacznie, znacznie lepiej od poprzedniego. Fani wielkich walk mogą poczuć się zawiedzeni, ale to właśnie brak wszelkiego rodzaju starć, czyni ten komiks tak dobrym. Możemy bowiem być świadkami 3 ,jakże ciekawych, rozmów młodych bohaterów, które tak wiele mówią o ich charakterze. Pokazują, że zarówno Tytani jak i Young Justice, to młodzi, w niektórych przypadkach jeszcze nastoletni ludzie, którzy są podobni do Ciebie czy do mnie. Mają rozterki życiowe, z którymi nie mogą sobie poradzić, bo właściwe żadna umiejętność latania, czy supersiła im w tym nie pomoże. Winick nie mógł chyba w żaden lepszy sposób spowodować, by czytelnik silnie zidentyfikował się ze swym bohaterem.
Rozmowa Robina z Superboyem pokazuje, jak bardzo Drake jest zapatrzony w swoich idoli, czyli w Tytanów. Podziwiał ich będąc młodszym, gdy jeszcze nie zakładał kostiumu Boy Wondera i nie towarzyszył Batmanowi w jego walce ze złem. Teraz, będąc obok nich, Tim boi się zawieść. Nie dopuszcza do siebie myśli, że Dick czy Donna byli w jego wieku tacy sami i popełniali podobne, a może nawet jeszcze większe wpadki, czy błędy. Robin ich idealizuje, ale czyż nie jest to normalne zachowanie dla szesnasto- siedemnastolatka?
Troia i Wonder Girl. Ich rozmowa uświadomiła mi coś bardzo ważnego. Kiedyś, w Uniwersum DC mieliśmy w zasadzie dwa bieguny: północny, do którego zaliczę Batmana, Aquamana, Wonder Woman, czy Green Arrowa oraz południowy na którym "znajdowali" się Robin, Aqualad, Wonder Girl czy Speedy. Teraz, gdy pierwsza generacja Teen Titans wydoroślała, pojawił się 3 poziom. Nadal mamy na północnym biegunie Batmana, Wonder Woman, zaś na południowym Robina, Wonder Girl (a więc generację młodych herosów). Jednak Dick, Roy, Garth, czy Donna stanowią swego rodzaju "równik", znajdujący się między biegunami. Coś, co łączy stare z nowym. Ich kontakty z Young Justice są naprawdę interesujące. Jeszcze niedawno to Donna potrzebowała wielu rad, jak radzić sobie z życiem i innymi problemami. Teraz świetnie rozmawia jej się z Cassandrą i pomaga jej w tych sprawach. Zastanawiam się czasem, czy stosunki Dick-Tim, czy Donna-Cassie nie są o wiele mocniejsze i silniejsze, niż kontakty na linii Tim-Bruce, czy Cassie-Diana...
Numer 2 Graduation Day kończy się w bardzo nieprzyjemny sposób. Ginie Omen, a więc jedna z bohaterek, która przewijała się przez świat Tytanów przez bardzo długi okres. Lilith tak naprawdę pojawiała się w każdej serii Tytanów, jednak nigdy z wyjątkiem "Teen Titans v2" nie mogła zagrzać miejsca w drużynie na dłużej. Czemu tak się działo? A no przez Raven, która posiadała bardzo podobne moce ,co panna Jupiter. Bardzo szkoda, że fani częściej w drużynie woleli widzieć córkę Trigona, no ale cóż... Muszę też powiedzieć, że scena, w której Robot Supermana łamie kark dziewczynie jest dosyć drastyczna, oczywiście jeżeli chodzi o komiksy tego rodzaju.
Reasumując, mogę powiedzieć, że Winick napisał bardzo dobrą historię, która aż promieniuje emocjami targającymi naszych bohaterów. Dodatkowo świetne rysunki Ale Garzy. Nie pozostaje mi nic innego, jak dać 5.
