Spotkania postaci należących do różnych wydawnictw są raczej rzadkością, ale kiedy mówimy o bohaterach tak słynnych, jak Batman i Daredevil, to można było spodziewać się, że sam potencjał przekona wydawców do stworzenia takiego komiksu.
No i cóż, doszło do tego i w zasadzie... Świat by chyba nie cierpiał, gdyby nie doszło.
Scenariuszem zajął się Alan Grant. Osobiście uważam go za jednego z najlepszych scenarzystów, jakich miał kiedykolwiek Batman, a jego run z Breyfogle'm jest uznawany przez wielu fanów na całym świecie za legendarny. Lecz Alan chyba nie do końca radzi sobie z większą ilością postaci niż sam jeden Mroczny Rycerz.
A występów mamy tu sporo, bo cała akcja osnuta jest wokół działań Scarecrowa, zmierzających do przejęcia kontroli nad Nowym Jorkiem. Z adwersarzy Batmana pojawia się również Catwoman. Podczas polowania na nią, obaj bohaterowie się spotykają, głównie po to, aby wywiodła ich w pole i zmusiła do współpracy.
A, ponieważ to także historia o Matcie Murdochu, to nie mogło zabraknąć jednego z jego sztandarowych wrogów, czyli Kingpina.
Zapowiada się to wszystko jako bardzo widowiskowe, więc czemu uważam, że mogłoby nie być tego komiksu? Bo jest najzwyczajniej średni. Tak naprawdę od początku do końca niewiele, albo w zasadzie nic w nim nie zaskakuje. Może to, że Batman zabrał Daredevila do Jaskini? Nawet ciekawy zabieg zamiany przeciwnikami w finałowej scenie rozgrywającej się na szczycie Statui Wolności jest mocno ograny.
A zgadnijcie, od czego zaczyna się spotkanie samotnych mścicieli? Otóż nie, nie zaczyna się od mordobicia. Chłopcy wprawdzie wchodzą w przepychankę, ale nie mają czasu jej dokończyć, bo muszą zacząć prać zbirów. No i wszystko jest niby OK, ale to już gdzieś było.
Stanowczo, Grant to facet, którego twórczość jest dramatycznie nierówna.
Od strony graficznej jest przyzwoicie, chociaż też bez rewelacji. Po Video-przemocy czy Scar of the Bat spodziewałbym się, że Barreto potrafi zrobić coś dużo lepszego, niż ten poprawny, ale nijaki komiks. Wszystko to, co spłynęło w tym albumie spod jego ręki jest jakieś ciężko i brak temu dynamizmu. Być może zaważył tu fakt, że sam nakładał tusz? Nie wiem, często to poprawia ostateczny efekt, tym razem nie. Do tego, o ile bohaterowie płci męskiej, szczególnie zamaskowani, bo twarze wyglądają w tym albumie dosyć karykaturalnie, są całkiem, całkiem, to Catwoman, nie dość, że wygląda chyba bardziej jak Batwoman, to jeszcze cierpi na typową chorobę "słabo rysuję kobiety", polegającą na podkreśleniu kobiecości poprzez ekspozycję drugorzędowych cech płciowych. To się pewnie bardzo podoba 12-letnim chłopakom. I pewnie tylko im, bo poza tym Catwoman przywodzi tu na myśl pewną finalistkę pewnego telewizyjnego talent show.
Co więc zrobić z tak pięknie rozpoczętym dniem, ekhm, komiksem? Przeczytać i zapomnieć. W zasadzie jestem przekonany, że to mogą być wyłącznie moje subiektywne odczucia, ale tak to miało miejsce w moim przypadku. Stoi sobie na półce w ramach ciekawostki, w sektorze "występy wspólne". I w odróżnieniu od kilku innych prac zarówno Granta jak i Barreto - kurzy się.
Ocena: 3 nietoperki
