.: KOMIKS :: USA :: BATMAN: LOTDK :: ROK 1995 :: BATMAN: LOTDK #78 :.
BATMAN: LEGENDS OF THE DARK KNIGHT #78
Tytuł historii:The Sleeping (część 3 z 3) Miesiąc wydania: Październik 1995 (USA) Scenariusz: Scott Hampton Rysunki: Scott Hampton Okładka: Scott Hampton Kolory: Digital Chameleon Tusz: Scott Hampton Liternictwo: Jon Costanza Ilość stron: 32
Mary poznała Rory'ego w koledżu. Był działaczem IRA i wciągnął ją do organizacji. Wpierw zajmowała się redagowaniem prasy podziemnej a następnie, jako znakomita biegaczka, była kurierem. Pewnego razu Rory poprosił, aby zastąpiła jego kolegę w czasie misji. Mary nie spodziewała się, że misja polega na dokonaniu egzekucji z zimną krwią. Zabici byli cywilami wyznania protestanckiego. Mimo iż to nie ona pociągnęła za spust, Mary chciała się wycofać, ale Rory użył swoich wdzięków aby ją odwieść od tego zamiaru. Co więcej, Mary była świadoma faktu, że wie zbyt dużo i w przypadku rezygnacji jej życie będzie zagrożone przez jej byłych towarzyszy. Planowała uciec gdy Rory poprosił ją o pomoc przy kolejnym zadaniu. Tym razem potrzebował dobrego biegacza. Mieli razem wysadzić klub dla żołnierzy. Jednak Mary postanowiła pokrzyżować plany Rory'ego. Ostatnie co pamięta to wybuch granatu. Potem obudziła się w Krainie Snu.
Mary kończy opowiadać. Zapada cisza którą przerywa Batman dziękując dziewczynie, że opowiedziała mu swoją historię. Cała trójka szykuje się do dalszej drogi. Nie wiedzą, iż są obserwowani przez Zjadacza Dusz - króla tego dziwnego świata.
Po jakimś czasie ich oczom ukazuje się Ogniste Jezioro. Postanawiają przejść przez nie jednocześnie. Ponieważ po przebudzeniu nie będą nic pamiętali, jest to czas pożegnań. Batman wyjawia swe prawdziwe imię Henry'emu, który nie może uwierzyć, że superbohater go okłamał. Pożegnanie Bruce'a i Mary zostaje przerwane, gdyż Henry zaczyna znikać; jego linia życia rozrywa się. Nie ma chwili do stracenia: bohaterowie ruszają biegiem w stronę jeziora. Nagle Zjadacz Dusz zagradza im drogę. Wywiązuje się walka w czasie której Batman traci ramię z Henry zostaje prawie połknięty przez potwora. Mary postanawia spróbować naprawić swoje grzechy i również rzuca się na monstrum, które zostaje w końcu pokonane. Henry jako pierwszy rusza wchodzi w płomienie. Po krótkim pożegnaniu Bruce i Mary robią to samo.
Henry budzi się po dwóch latach śpiączki i dzwoni do swojej żony aby poinformować ją o swoim przebudzeniu.
Mary rozmawia po przebudzeniu z człowiekiem z IRA. Zmarły Rory został obarczony winą za atak terrorystyczny; gazety uznały Mary za bohaterskiego przechodnia, który powstrzymał zamachowca. Kobieta przyznaje, że próbowała powstrzymać Rory'ego i rezygnuje z członkostwa w organizacji. Jej rozmówca, który nigdy nie darzył jej zaufaniem, uświadamia jej, iż jako kaleka bez jednej nogi i tak nie jest już przydatna.
Bruce budzi się po dwóch miesiącach i widzi czuwającego przy nim Alfreda. Nie budzi go jednak, gdyż uznaje, iż jego stary przyjaciel potrzebuje teraz snu bardziej niż on.
The Sleeping jest opowieścią niezwykłą; to nie ulega wątpliwości. Niestety, nie zawsze jest to równoznaczne z wysokim poziomem historii. Przyznaję, iż czytając zapowiedzi spodziewałem się opowieści w stylu Sanctum, Terminus Hotel lub Batman Ghosts: A Legends of the Dark Knight Halloween Special. Wszystkie te komiksy łączy niepokojący, oniryczny klimat; wszystkie rozgrywają się na pograniczu jawy i snu, w krainie koszmarów. Ponieważ bardzo mi się podobają wspomniane tytuły, miałem nadzieję, że i The Sleeping takie będzie, ale pomyliłem się.
Niby główne założenie jest takie samo - Batman w świecie majaków i koszmarów - ale wykonanie kiepskie, jak dla mnie. Po pierwsze wszystkie te potwory bardziej mnie śmieszą niż przerażają. Takie motywy nie pasują do Batmana. A jeśli jeszcze na dodatek największy z nich pozbawia Batmana ręki, to już sam nie wiem czy mam się śmiać czy płakać. Od razu kojarzy mi się rycerz z filmu Monty Python i Święty Grall. On też walczył bez rąk i bez nóg. W ogóle, przedstawianie zaświatów jako miejsca pełnego potworków próbujących pożreć biedne ludzkie duszyczki uważam za niewyszukane pójście na łatwiznę. Poza tym Hampton rysuje Krainę Snu jako same skały (trochę lasu) i jaskinie - słowem: bardzo ubogo. Wygląda na to, że nie miał właściwie pomysłu jak taka kraina mogłaby wyglądać. O wiele bardziej podobała mi się prawdziwie mroczna, wiktoriańska krypta z Sanctum. Motyw z Mary i IRA może i byłby niezły, ale nie sprawia mi radości jego lektura na tle kiepskiego całokształtu. Biorąc to pod uwagę, nie powinienem już w ogóle wspominać o takich niedorzecznościach jak budzenie się po dwóch latach z natychmiastową ochotą do robienia sobie żartów przez telefon. Fakt, że proces wybudzenia z tak długiej śpiączki jest czasochłonny i stopniowy to tylko drobne niedopatrzenie autora w zestawieniu z ogólną marnością tej opowiastki.
O rysunkach Hamptona mówiłem przy okazji poprzednich części i właściwie nie mam nic nowego do dodania. Hampton jest bez wątpienia lepszym rysownikiem niż scenarzystą.
Ktoś mógłby mi zarzucić, że patrzę na ten komiks przez pryzmat innych historii i miałby niewątpliwie rację. Ale czyż nie o to chodzi? Trudno się zachwycać daną opowieścią jeśli czytało się inne o podobnej tematyce, ale zdecydowanie lepsze. W mojej opinii The Sleeping nie dorasta do pięt wspomnianym wcześniej tytułom.
